[…]
Θα
’ρθει μια μέρα, που οι άνθρωποι θα ’χουνε
χρυσόμαυρα μάτια, θα βλέπουνε την
ομορφιά, θα ’χουν ελευθερωθεί από τη
βρομιά και από κάθε φορτίο, θα υψώνονται
στους αέρηδες, θα περπατάνε κάτω απ’
το νερό, θα ξεχάσουνε τους ρόζους και
την ένδειά τους. Θα ’ρθει μια μέρα, θα ελευθερωθούνε, όλοι οι άνθρωποι θα ελευθερωθούνε, και από την ελευθερία
όπως την εννοούσαν. Θα ’ναι μια πιο μεγάλη ελευθερία, θα ξεπερνάει όλα τα μέτρα,
θα ’ναι για μια ζωή ολόκληρη…
[…]
Θα
’ρθει μια μέρα, που οι άνθρωποι θ’
ανακαλύψουνε
πάλι τις σαβάνες και τις στέπες, θα
ξεχυθούν εκεί και θα δώσουνε
τέλος στη σκλαβιά τους, τα ζώα κάτω απ’
τον ήλιο εκεί ψηλά θα πλησιάζουνε
τους ανθρώπους, που θα ’ν’ ελεύθεροι, και θα ζούνε
μονιασμένα, οι γιγαντιαίες
χελώνες, οι ελέφαντες, οι βόνασοι κι οι
βασιλιάδες της ζούγκλας και της ερήμου
θα ’ρθουνε
σε συμφωνία με τους ελευθερωμένους
ανθρώπους, θα πίνουνε
απ’ το ίδιο το νερό,
θ’ αναπνέουνε τον αέρα που θα ’χει
καθαρίσει, δεν θα ξεσκίζουνε
τις σάρκες τους, θα ’ν’ η αρχή, θα ’ν’
η αρχή για τη ζωή ολόκληρη…
[…]
Θα
’ρθει μια μέρα, που οι γυναίκες θα ’χουνε
χρυσοκόκκινα μάτια, χρυσοκόκκινα μαλλιά,
κι η ποίηση του φύλου τους θα δημιουργηθεί
και πάλι…
[…]
Θα
’ρθει μια μέρα, που οι άνθρωποι θα ’χουνε
χρυσοκόκκινα μάτια και αστρικές φωνές,
που τα χέρια τους θα ’ναι φτιαγμένα για
την αγάπη, κι η ποίηση του φύλου τους θα
’χει δημιουργηθεί και πάλι…
[…]
Θα
’ρθει μια μέρα, που τα σπίτια μας θα
πέσουνε, τ’ αυτοκίνητα θα ’χουνε γίνει
παλιοσίδερα, από τ’ αεροπλάνα κι από
τους πυραύλους θα ’χουμε ελευθερωθεί,
θα παραιτηθούμε απ’ την
εφεύρεση του τροχού και τη διάσπαση του
ατόμου, ο φρέσκος άνεμος θα κατέβει απ’
τους γαλάζιους λόφους και θα πλατύνει
το στήθος μας, θα ’μαστε νεκροί και
θ’ αναπνέουμε, θα ’ν’ η ζωή ολόκληρη.
Στις
ερήμους θα στερέψει το νερό, θα μπορούμε
να γυρίσουμε στην έρημο και να
βλέπουμε τις αποκαλύψεις, οι σαβάνες
και τα νερά μέσα στην καθαρότητά τους
θα μας προσκαλούν, τα διαμάντια θα
μένουνε
μες στις πέτρες
και θα
μας φωτίζουν όλους,
το τροπικό δάσος θα μας βγάλει απ’
το σκοτεινό δάσος των σκέψεών μας, θα
σταματήσουμε να σκεφτόμαστε και να
υποφέρουμε, θα ’ν’ η λύτρωση.
[…]
Δεν
θα ’ρθει καμιά μέρα, οι άνθρωποι ποτέ
δεν θα, η ποίηση ποτέ δεν θα, κι εκείνοι
ποτέ δεν θα, οι άνθρωποι θα ’χουνε μαύρα μάτια σκοτεινά, από τα χέρια τους θα
’ρθει η καταστροφή, θα ’ρθει η
πανούκλα, αυτή η πανούκλα
που ’ναι μέσα σ’ όλους, αυτή η πανούκλα,
απ’ την οποία έχουνε προσβληθεί οι πάντες,
θα τους αφανίσει, λίαν συντόμως, θα ’ν’ το τέλος.
[…]
Τα παραπάνω αποσπάσματα στα οποία επανέρχεται η φράση «Θα ’ρθει μια μέρα» είναι από το μυθιστόρημα της Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν Μαλίνα, το οποίο ολοκλήρωσε το 1967, έξι χρόνια πριν από τη συνέντευξη στην οποία έγινε αναφορά στην προηγούμενη ανάρτηση, και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1971 (Στα ελληνικά κυκλοφόρησε το 1989 από τις εκδόσεις Άγρωστις σε μετάφραση Ιάκωβου Κοπερτί (με τον τίτλο Ο Ιβάν, ο Μαλίνα κι εγώ) και προς το παρόν εμφανίζεται ως εξαντλημένο).
